„Polityka”: Jak wielki manipulator dał się zmanipulować rzeczywistości

Na ekranie pojawiają się zalążki bardziej znaczącego filmu. Są takie elementy w scenie, gdy prezes, by przedrzeć się przez tłum protestujący przed siedzibą parlamentu przeciwko polityce jego partii, zakłada maskę z twarzą... prezesa. Coś intensywnego dzieje się, gdy prezes jadąc samochodem z „cywilnym” kierowcą, gubi ochroniarzy z BOR i przez chwilę ów oderwany od codzienności człowiek jest przerażony nową dla niego sytuacją. Jest kilka chwil, na których dałoby się sporo zbudować w wątku szczególnej relacji prezesa z jego rehabilitantem, na napięciu pojawiającym się w scenie tańca-przytulańca ministra obrony narodowej z szefem jego gabinetu czy sponiewieraniu, jakie polityka serwuje swym potrzebnym na moment wybrańcom, podkreślonym sekwencją z panią premier, która po błyskotliwej karierze wraca do męża i wspólnego obierania ziemniaków. Wszystko kończy się jednak na - trudno ocenić: zamierzonym czy przypadkowym - mgnieniu jakości, wnikliwości, subtelności, by zaraz spłaszczyć się rozmiarów konceptualnego naleśnika.